Наран
цэцгийн толгод дээрээс
Намайг
даллаж байна гэж төсөөлөөч
буйдхан
эгэл тосгоныхон чухамдаа намайг анзаарч
эрээгүй тэнэмэл зураачийн дүрээр дурсах л байх
Хилэн хар
хүрэмнийхээ халаасанд алгаа хөлрүүлэн
атгасан
ширэн хүрэн хавтастай шарласан энэ л хуудсууд
тэртээх өдрүүдэд буцаж очих хүслийг минь
тэвчээр мэдэн хадгалж л байгаа юмсан
уулчлалыг минь анзаарсан толгодын салхи
уйт санаашралыг үл тоон уруулыг минь илбээд
Хэлэх үгийг минь урьтаж мэдсэн мэт сэвэлзэн одохдоо
хэнд л хүргэхээ харин хэзээ ч тааварлалгүй явсан л байх
Наран цэцгийн толгод дээрээс
Намайг даллахад мэхийсэн
Гүн ногоон дов, усан шаргал үүлс
үдшийн бүрийг надтай угтахдаа
Одоо цаг гэж байхгүй хэмээн
ойлгомжгүй үгсийг хэдэнтээ хэлээд
их зам, ирээдүй хоёрын тухай
ихэр хөвгүүдийн намтар хүүрнэсэн юм
Наран цэцгийн толгод тэртээ хол үзэгдэж
Намайг дахин битгий ир гэж үхэж буй өтгөс шиг
өгүүлээд дэрэн дээрээ сулдайн унах мэт
толгод алсрах нь эцсийн эцэст хувь тавилан адил
ганц хувь зургийг гээчихээд гараа хий дэмий
савлан зогсохтой гайхмаар адилхан болохыг сая л анзаарлаа.
2013 он нэгдүгээр сарын 20
Вашингтон хот
No comments:
Post a Comment